اتصال زمان شک و یقیناتصال زمان شک و یقین به معنای، عدم فصل یقین دوم میان شک و یقین مستصحب؛ است و از ارکان استصحاب می‌باشد. ۱ - تعریفاتصال زمان شک و یقین، از ارکان استصحاب و به این معنا است که بین زمان شک و یقین، یقین دیگری فاصله نشود؛ مثل اینکه مکلف دیروز یقین به عدالت زید داشته و امروز یقین به عدم عدالت و سپس شک در عدالت وی پیدا کند؛ در این صورت یقین به عدم عدالت، بین یقین به عدالت و شک در آن، فاصله ایجاد می‌کند. ۲ - اعتباردر اعتبار اتصال زمان شک و یقین اختلاف است؛ برخی از اصولی‌ها همانند مرحوم " نراقی " آن را معتبر می‌دانند؛ ولی برخی دیگر همچون مرحوم " نایینی "، بر این باورند که اتصال زمان شک و یقین معتبر نیست، بلکه آن چه معتبر است، اتصال زمان " مشکوک فیه " و " متیقن " است. ۳ - دلیل اعتباردلیل اعتبار اتصال زمان شک و یقین، قول امام معصوم (ع) است که فرمود:" لأنک کنت علی یقین من طهارتک، فشککت ". مرحوم فاضل نراقی معتقد است:" فاء " در " فشککت " بر تعقیب و اتصال شک و یقین دلالت می‌کند. [۶]
فضلی، عبدالهادی، مبادى اصول الفقه، ص۱۱۷
[۸]
فاضل لنكرانی، محمد، سیرى كامل دراصول فقه، ج۱۵، ص۳۲۶
۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، برگرفته از مقاله «اتصال زمان شک و یقین». |